ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ & ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΦΥΛΟΥ

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Όσο το παρόν και το μέλλον των επόμενων γενεών θα χαρακτηρίζεται μέσα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας η ανισοτιμία που χαρακτηρίζει τη θέση της γυναίκας και επιδρά στις σχέσεις των δύο φύλλων θα βαθαίνει διαρκώς.
Στο παραπάνω συμπέρασμα οδηγεί η πείρα που μεταφέρθηκε στη 2η Διεθνή Συνάντηση Νέων Γυναικών η οποία έγινε στο Καράκας της Βενεζουέλας στις 8 Απριλίου, με αφορμή την πραγματοποίηση του 14ου Συνέδριου Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών-ΠΔΟΓ.
Στη Βενεζουέλα βρέθηκαν πάνω από 600 αγωνίστριες, εκπρόσωποι γυναικείων οργανώσεων που πήραν μέρος στις εργασίες του συνεδρίου, αλλά και προσκεκλημένες οι οποίες μετέφεραν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέες γυναίκες στις χώρες τους.
«Οι νέες, μπαίνουν στην παραγωγή χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Μετά τον πόλεμο στο Λίβανο υπάρχουν πολλές γυναίκες, χήρες, που πρέπει να συντηρήσουν μόνες τους την οικογένεια. Η πολιτεία όμως δεν φροντίζει καθόλου γι` αυτές τις περιπτώσεις.»
«Οι γυναίκες απουσιάζουν από το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι δυσκολίες και οι ευθύνες που έχουν είναι πολλές.»
Οι παρεμβάσεις που έγιναν ανέδειξαν πως η πορεία που κάθε νέα καλείται να ακολουθήσει, υπαγορεύεται πρώτα απ` όλα από τα συμφέροντα της τάξης στην οποία ανήκει.
Η νεαρή εργάτρια που δουλεύει στις «μακιλαδόρας» του Μεξικού, όπου χιλιάδες δουλεύουν σε καθεστώς «φασόν», μέσα σε άθλιες συνθήκες, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, για να εξασφαλίζουν οι πολυεθνικές πιο ανταγωνιστικά προϊόντα, η νέα που με 2 δολάρια δουλεύει 14 με 16 ώρες τη μέρα στα εργοστάσια των πολυεθνικών που «μετακόμισαν» στο Μπαγκλαντές επειδή εκεί είναι χαμηλότερα τα μεροκάματα, η νέα του Σουδάν που βλέπει την «επιλογή»της προσφυγιάς να πλησιάζει απειλητικά όσο οι ιμπεριαλιστές υποδαυλίζουν τον εμφύλιο στην πατρίδα της, όπως και η νέα της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Γερμανίας που υποχρεώνεται στη μερική δουλία και τους μισθούς πείνας των 400 και 500 ευρώ το μήνα έχουν συμφέρων να ενταχθούν αποφασιστικά στην οργανωμένη αντιμπεριαλιστική πάλη.
Μερικά ενδεικτικά στοιχειά που μετέφεραν εκπρόσωποι νεολαίων και βεβαιώνουν ότι η ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας δεν γνωρίζει σύνορα:

1. Στην Τουρκία, πολλές νέες, από την εφηβεία τους ακόμα, αναγκάζονται να πηγαίνουν για δουλεία σε μικρές βιοτεχνίες κλωστοϋφαντουργίας. Εκεί εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς ασφάλιση και με αμοιβή πολύ χαμηλότερη από 400 λίρες( που είναι ο βασικός μισθός, ενώ το όριο της πείνας για μία 4μέλη οικογένεια είναι στις 1800 τουρκικές λίρες)
2. Στην Κολομβία, ένας μεγάλος αριθμός νεαρών γυναικών δουλεύει στην ύπαιθρο( ως εργάτριες γης) στη κλωστοϋφαντουργία ( για 9 ως 10 ώρες), στα σπίτια χωρίς ωράριο, στις κουζίνες εστιατορίων κλπ. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η εργοδοσία υποχρεώνει νέες και νέους να γραφτούν ως «μέτοχοι» στην εταιρεία όπου εργάζονται, με αποτέλεσμα αφενός να εξασφαλίσουν τη «σιωπή» τους για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας( αφού τυπικά παρουσιάζονται ως…εργοδότες) και αφετέρου γλιτώνουν την ασφαλιστική τους κάλυψη, την οποία οι εργαζόμενοι πληρώνουν από τη τσέπη τους.
3. Στην Τσεχία, όπου η επίσημη ανεργία φτάνει σε ορισμένες περιοχές το 20%, η λασπολογία και ο αντικομουνισμός «εξαφανίζει» τις κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι και τις παροχές που απολάμβανε η οικογένεια επί σοσιαλισμού. Δικαιώματα που βέβαια οι κυβερνήσεις κατεδαφίζουν το ένα μετά το άλλο. Επόμενος στόχος είναι η μείωση της άδειας μητρότητας που παλιότερα έφτανε και τα 5 χρόνια, ενώ επιδιώκεται και η κατάργηση του επιδόματος που έδινε το κράτος στην οικογένεια μετά τη γέννηση του παιδιού.
4. Στο Εκουαδόρ, οι επιχειρηματίες όχι μόνο αρνούνται πολλές φορές να προσλάβουν μια παντρεμένη κοπέλα, αλλά και υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να υπογράφουν συμβάσεις με μια λευκή σελίδα στο τέλος(!!!), την οποία συμπληρώνουν αργότερα με τους όρους που θέλουν. Για παράδειγμα, αν μια νέα μείνει έγκυος, συμπληρώνουν ότι η σύμβαση λήγει σε περίπτωση εγκυμοσύνης.
5. Στην Ισπανία, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της ΕΕ για την «ισότητα των δυο φύλων» και τη στήριξη της γυναίκας, η ανεργία και η υποαπασχόληση, σε συνδυασμό με τη ραγδαία ιδιωτικοποίηση τη πρόνοιας, δεν αφήνουν περιθώρια αντίδρασης σε όσες γυναίκες αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της βίας μέσα στην οικογένεια. Το 2006 καταγράφηκαν 68 γυναίκες που έπεσαν θύματα βίας μέσα στην οικογένεια και πέθαναν.

Η πείρα που μετέφεραν οι γυναίκες από τη Βραζιλία, τη Πορτογαλία, την Αγκόλα, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Αργεντινή, τις ΗΠΑ , την Χιλή, την Κολομβία κτλ., τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και οι αιτίες τους, οδηγούν μόνο σε ένα συμπέρασμα, ότι ο καπιταλισμός που προσπαθεί να αναδείξει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αυταπάτη που τρέφουν στον κόσμο για να μπορέσουν να αφαιρέσουν τα κεκτημένα δικαιώματά μας.