ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΟΞΥΝΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ

Ζητιανεύοντας αιωνιότητες
Ζητιάνοι ζητούν από ζητιάνους
Αυτά που οι ίδιοι δεν έχουν
Ταξιδεύοντας στους ωκεανούς
Μία όαση τατουάζ στο δέρμα
Λαβύρινθος συνείδησης, με νέα τραγούδια να γεννιούνται
Περιπλανώμενος
Ληστής γαλαξιών και ατέλειωτων συνόρων
Τι μεγάλο ταξίδι, τι μεγάλο ταξίδι
(todo tiende-ojos de brujo)


Ένα μουσικό κίνημα γεννιέται..

Η Παλαιστίνη και η Βενεζουέλα, οι εξεγέρσεις των νέων στη Γαλλία, οι καταλήψεις των φοιτητών στην Ελλάδα, ο πόλεμος στο Ιράκ και στο Λίβανο, οι πέντε Κουβανοί γίνονται τραγούδια και ένα μουσικό κίνημα χωρίς σύνορα γεννιέται…
Στο Μεξικό και τη Σουηδία, στις ΗΠΑ και την Αθήνα, στη Βαρκελώνη και τη Σενεγάλη υπάρχει κάτι κοινό. Υπάρχουν μουσικοί και καλλιτέχνες που απέναντι στην εμπορευματοποίηση της μουσικής τραγουδούν την επανάσταση και την αντίσταση σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας το λεγόμενο πολιτικό τραγούδι σίγουρα παρουσίασε ύφεση καθώς όπως είναι φυσικό το τραγούδι ακολουθεί την πορεία του λαϊκού κινήματος. Κάπου τότε εμφανίζονται και τα πρώτα σχήματα που άρχισαν να μιλούν ξανά για τους αγώνες και την καταπίεση των εργαζομένων. Πρωτοπόροι σε αυτό ήταν οι Ισπανοί Mano Negra και οι Γάλλοι Zebda. Με την άνοδο του hip hop εμφανίζονται και τα πρώτα σχήματα πολιτικού hip hop στην Ευρώπη όπως οι NTM.

Κάπου εκεί αρχίζει μια μικρή μουσική ιστορία…

Οι αγώνες των λαϊκών κινημάτων αρχίζουν να εντείνονται και πλέον όλα τα είδη της σύγχρονης μουσικής αποκτούν τους πολιτικούς εκφραστές τους. Μουσικοί από hip hop (dead prez, active member, loop troop), electronica (up, bustle and out, thievery corporation) ska (ska-p, banda bassoti, manu chao, los de abajo) rock (rage against the machine, manic street preachers, radio4), reggae (gentleman, capleton, vybz cartel) underground (asian dub foundation, fun-da-mendal), nu-jazz (youngblood brass band), heavy metal (brujeria), ethnic (ojos de brujos) τραγουδούν για τους αγώνες που γίνονται και συμμετέχουν σε αυτούς σε κάθε έκφρασή τους
Μετά τις 11-9-2001 και στη σκιά του πολυφημισμένου ¨αγώνα κατά της τρομοκρατίας¨ πολλοί καλλιτέχνες, ειδικά στις ΗΠΑ, βρέθηκαν στο στόχαστρο της άρχουσας τάξης.. Στον υπόλοιπο πλανήτη όμως μία σειρά δίσκων και τραγουδιών δήλωναν την αντίθεση τους σε αυτόν τον άτυπο πόλεμο κατά των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δίσκοι και τραγούδια μανιφέστα ενάντια στην νέα τάξη του κεφαλαίου όπως:

Made in medina-rachid taha
Un altro giorno d’amore-banda bassoti
Que corra la voz-ska-p
Know your enemy-manic street preachers
Toxicity-system of a down
Enemy of the enemy-asian dub foundation
Στον καιρό του αλλόκοτου φόβου-active member
Bari-ojos de brujos

Αυτά αποτελούν μόνο ένα μικρό δείγμα μίας σειράς πολιτικών δίσκων που κυκλοφόρησαν στη σκιά τις 11-9. Από το 2001 και μέχρι σήμερα είναι πάρα πολλές οι μουσικές συλλογές διαμαρτυρίας και επαγρύπνησης που κυκλοφόρησαν. Ενδεικτικά κάποιοι τίτλοι:

rock against Bush
not in our name
songs and artists that inspired Fahrenheit 9/11
free the P

και πάρα πολλές ακόμα..

Ένα κίνημα δίχως σύνορα και μουσικούς διαχωρισμούς παίρνει τη θέση του στα αναχώματα έτοιμο για νέους αγώνες κόντρα στη υποταγή, την υποκουλτούρα και το συμβιβασμό… ¨γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο¨

Αυτή είναι η τάξη μου,αυτοί είναι οι άνθρωποι μου

είμαστε εργάτες, η επιλεγμένη τάξη

γι'αυτό το λόγο,αδερφέ μου προλετάριε, με υπερηφάνεια

σου τραγουδάω αυτό το τραγούδι

εμείς είμαστε η επανάσταση..

(vals del obrero-ska-p)

ΤΟ "ΚΙΤΣ"

Ο όρος «κιτς» πρωτοεμφανίστηκε στη Γερμανία το δεύτερο μισό του προπερασμένου αιώνα, κατά πάσα πιθανότητα για να χαρακτηρίσει τη χυδαία συμπεριφορά του απαίδευτου μικροαστού που στέκει σα χάχας μπροστά στο αισθητικό γεγονός, κάνοντας πως το απολαμβάνει.
Σε μια χώρα σαν τη Γερμανία, με τεράστια παράδοση στις τέχνες και τη σκέψη, οι αμερικανοί τουρίστες, που κατάκλυζαν τότε τη χώρα, προκαλούσαν φαίνεται εντύπωση με την επιμονή τους να αγοράζουν «σκετς», όπως έλεγαν τους πίνακες ζωγραφικής, που τους εκλάμβαναν ως ζωγραφικά σκίτσα(σκετς). Η λέξη κιτς, λοιπόν, ετυμολογείται απ’το σκετς. Κατά μία άλλη εκδοχή, ετυμολογείται από ένα δύσχρηστο γερμανικό ρήμα που σημαίνει «μαζεύω λάσπη στο δρόμο», όπως οι αμερικανοί τουρίστες που μάζευαν ό,τι έβρισκαν από ζωγραφιές. Σκετς, κατά την αποψή τους.
Όπως και να’χουν τα πράγματα με την ετυμολογία, κιτς κατ ’ουσίαν σημαίνει: κακό γούστο ανάμεικτο με ψέμα. Προσοχή, το κακό γούστο από μόνο του δεν είναι μομφή γι’αυτόν που στερείται γούστου. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να έχει, σώνει και καλά, καλό γούστο. Άλλωστε, το καλό γούστο δεν είναι έμφυτη ικανότητα, και συνεπώς πριν κανείς αποκτήσει καλό γούστο με την αγωγή, την παιδεία και τη συνήθεια, είχε κατ’ανάγκη κακό γούστο.
Το κακό γούστο γίνεται κιτς, όταν ένας καταφάνερα άσχετος με το αισθητικό γεγονός επιμένει σώνει και καλά να έχει στένες σχέσεις με την τέχνη, ή μάλλον με ό,τι του προτείνεται σαν τέχνη από ανθρώπους που έχουν κάθε λόγο να ευρύνουν την πελατεία τους. Λίγο ο σνομπισμός, λίγο ο νεοπλουτισμός, λίγο η μόδα –και πολύ, πάρα πολύ η βλακεία- και νάσου το κιτς να σείει κωμικά τα πλουμίδια του ως καρνάβαλος.
Και οι έμποροι της τέχνης να σκοτώνονται να πουλήσουν σαβούρα στους αμαθείς και αναίσθητους, που επειδή τους είπαν πως ο Μπαχ, ας πούμε, είναι μεγάλος συνθέτης θα σπεύσουν να αγοράσουν έναν δίσκο με μουσική Μπαχ παιγμένη από αρχάριους μαθητές συνοικιακού ωδείου.
Από τότε που ο Μίλαν Κούντερα και ο Ουμπέρτο Έκο επανέφεραν στη μόδα τον παλιό όρο, όλος ο κόσμος άρχισε να μίλαει για κιτς μ’ένα τρόπο τυπικά κιτς. Διότι είναι κιτς να απορρίπτεις ως κιτς κάθε τι που δεν σου αρέσει. Το κιτς δεν έχει καμία σχέση με την προσωπική αρέσκεια ή απαρέσκεια. Διότι, κατ’αρχήν, το κιτς έχει να κάνει μόνο με την αρέσκεια. Μόνο που αυτή κάθε άλλο παρά ειλικρινής είναι, όταν δεν είναι εντελώς ψευδής. Το κιτς προϋποθέτει ένα ψέμα που πλασσάρεται, αλλά και εισπράττεται ως αισθητική αλήθεια.
Ο μεγάλος γερμανός πεζογράφος και θεωρητικός Χέρμαν Μπροχ (διαβάστε σε ελληνική μετάφραση τους «Υπνοβάτες I,II,III»και τους «Αθώους») θεωρεί το κιτς σαν «κατηγόρημά του, κατά το γούστο του μικροαστού». Προσοχή, δε λέει πως το κιτς είναι η τέχνη που προσιδιάζει το μικροαστό, άλλωστε δεν υπάρχει τέτοια τέχνη, λέει πως το κιτς είναι το γνώρισμά του, κατά το γούστο μικροαστού, άρα και του μεγαλοαστού και του προλετάριου και του οποιουδήποτε, αρκεί να έχει μια σχέση με το αισθητικό γεγονός ανάλογη μ’αύτην που έχει ο μικροαστός, με την ταξική έννοια, με το οικονομικό γεγονός. Μικρή, ευτελή και ασήμαντη. Το κιτς είναι μια τέχνη για μικρομεσαίους σε όλα: Στην αξιοπρέπεια, στο μυαλό, στο ήθος, στην ευαισθησία.
Η κατ’εξοχήν παραγωγός κιτς στην Ελλάδα, είναι η ελληνική τηλεόραση. Διότι το «κιτς» είναι παντού και όχι μόνο στην τέχνη. Ο όρος δεν είναι αμιγώς αισθητικός. Η ελληνική πολιτική, για παράδειγμα, όταν δεν είναι φάρσα, είναι κιτς.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ (?)

Με το άρθρο αυτό έχουμε ως στόχο να κάνουμε γνωστή την κατάσταση που επικρατεί σχετικά με τη σίτιση, τη στέγαση και τη μεταφορά και γενικότερα τη φοιτητική μέριμνα στα τμήματα της Ορεστιάδας. Στην <<ισχυρή>> Ελλάδα λοιπόν της ανάπτυξης, η κατάσταση στην καθημερινή ζωή των φοιτητών που υποτίθεται πως λαμβάνουν Δημόσια, Δωρεάν παιδεία είναι εντελώς δυσανάλογη. Συγκεκριμένα:

ΖΗΤΗΜΑ 1ον ΣΤΕΓΑΣΗ

<<Καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία>> αναφέρει στους στίχους του παλιού λαϊκού άσματος. Κυριολεκτώντας φυσικά αφού τα δωμάτια που στεγάζονται οι φοιτητές δεν ξεπερνούν τα 20 τετραγωνικά για δύο άτομα. Ίσα να χωράει δύο κρεββάτια, ένα γραφείο και μια υποψία μπάνιου. Μέχρι στιγμής αυτά νοικιάζονται από ιδιώτες, ενώ για να καλυφτούν οι ανάγκες λόγω της μεγάλης καθυστέρησης δημιουργίας εστιών αναγκαστικά νοικιάστηκαν μέχρι και δωμάτια ξενοδοχείων. Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι ο αριθμός των φοιτητών που στεγάζονταν δωρεάν παρέμεινε ίδιος παρά το γεγονός ότι κόπηκε το επίδομα στέγασης που δινόταν σε φοιτητές που ενώ είχαν δικαίωμα εστίας νοίκιαζαν σπίτι με την βοήθεια του επιδόματος. Ο αριθμός πλέον αυτών που μένουν σε εστία είναι περίπου 45 σε σύνολο 600 ενεργών(δηλαδή 7,5%!!!). Την ιδιά στιγμή που οι ανάγκες για στέγαση ξεπερνούν το 85% των φοιτητών προερχονταί από λαικές οικογένειες. Όσο για τις εγκαταστάσεις, απλά δεν είναι φτιαγμένες για εστίες… Στην ούρα λοιπόν και όποιος προλάβει τον κύριο είδε… για ένα κεραμίδι. Δεν το πετάμε καλύτερα σε κανά κεφάλι, να πίασει τόπο; Άλλωστε πιάνει και το <<βύσμα>> είναι μέσα στο πακέτο των πελατειακών σχέσεων που μας προσφέρουν οι προσφιλείς παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μέσα στα ΑΕΙ.

ΖΗΤΗΜΑ 2ον ΜΕΤΑΦΟΡΑ

<<Η μοίρα κάθε σταχτοπούτας να περιμένει να γίνει η κολοκύθα άμαξα>>-τι γίνεται όμως αν παύει η κολοκύθα να γίνεται άμαξα; Ενώ τα προηγούμενα χρόνια γινόταν τα απολύτως απαραίτητα δρομολόγια με λεωφορείο της σχολής από και προς την λέσχη και τις εστίες του PICO, ξαφνικά ο δήμος απέσυρε τον όδηγο που είχε παραχωρήσει με αποτέλεσμα όλες οι μετακινήσεις των φοιτητών στην πόλη να γίνονται με το <<πεζω 2>>.

ΖΗΤΗΜΑ 3ον ΣΙΤΙΣΗ

Άλλη μια πονεμένη ιστορία που εκτυλίσσεται…Το ποσό που το κράτος δίνει για κάθε φοιτητή για να φάει επαρκώς πρωί βράδυ(όπου δεν είναι ήδη ιδιωτικές λεσχές) αγγίζει το αστρονομικό ποσό των 1,60€, όσο δηλαδή κοστίζει μια τυρόπιτα. Δεν είναι λοιπόν αφύσικο που μια μετά την άλλη οι λέσχες παραδίδονται στην αγκαλιά του ιδιώτη με το αζημίωτο φυσικά και με αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από επικίνδυνο σε ότι έχει να κάνει με την ποιότητα (καθώς ουδείς ιδιώτης ενδιαφέρεται για αυτήν παρά μόνο για τα κέρδη του). Στην Όρεστιάδα υπάρχει αντίτιμο 2,20€. Δεν είναι τυχαίο… Χρόνια τώρα υπάρχει το παιχνίδι της λεγόμενης υποχρηματοδότησης. Δηλαδή το κράτος των μονοπωλίων εξυπηρετώντας τα συμφεροντα των ιδιωτών και όχι των φοιτητών δίνει λιγότερα χρηματά από όσα χρειάζονται με αποτέλεσμα ολοένα να μειώνεται η ποιότητα της τροφής, η ποσότητα στις μερίδες, οι συνθήκες υγιεινής να χειροτερεύουν και το προσωπικό που απασχολεί να μην επαρκεί. Τέλος η παραχώρηση τους στους ιδιώτες παρουσιάζεται σαν <<φυσική συνέχεια>> και σανίδα σωτηρίας από την άσχημη κατάσταση που έχει δημιουργήσει η συνολικότερη πολιτική που ακολουθείται στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης με την υποχρηματοδότηση, τις αποφάσεις της ΕΕ για πλήρη ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την ένταση των ταξικών φραγμών.


Η πρόταση μας πάνω στο ζήτημα της σίτισης-στέγασης και της μεταφοράς είναι ξεκάθαρη και δεμένη άρρηκτα με τη γενικότερη θέση μας για την παιδεία. Για να λειτουργήσει η φοιτητική μέριμνα με βάση τις ανάγκες των φοιτητών δεν αρκούν τα ψίχουλα του 7% επί του κρατικού προϋπολογισμού που δίνονται, δηλαδή ότι ξεμένει από τις φιέστες και τα εξοπλιστικά προγράμματα των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ που ξεπερνούν το 40% του προϋπολογισμού. Χρειάζεται γενναία αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία στο 15% επί του κρατικού προϋπολογισμού για να είναι η παιδεία πραγματικά δημόσια και δωρεάν στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών. Η φοιτητική μέριμνα, δηλαδή τα εστιατόρια, η μεταφορά και οι εστίες για εμάς πρέπει να είναι στην πλήρη ευθύνη του πανεπιστημίου και όχι των ιδιωτών και τα όργανα διοίκησης τους να είναι αντιπροσωπευτικά για όλους τους φορείς που εμπλέκονται στην ακαδημαϊκή ζωή. Θεωρούμε ότι χρειάζεται αύξηση των δρομολογίων ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των φοιτητών και να είναι δωρεάν με το πάσο όλες οι μεταφορές. Σε ότι αφορά τη στέγαση συγκεκριμένα πρέπει να δίνονται δωρεάν δωμάτια για όσους φοιτητές σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους και η οικογένεια τους έχει εισόδημα κάτω από 35.000 ευρώ. Δωρεάν δωμάτια χωρίς κριτήρια χρειάζεται να δίνονται σε όσους έχουν άνεργο στην οικογένεια, έχουν χάσει γονιό, έχουν γονιό με σοβαρό πρόβλημα υγείας, στους πολύτεκνους, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, σε αλλοδαπούς φοιτητές από χώρες που πλήττονται από τον ιμπεριαλισμό. Χρειάζεται άμεσα να ανεγερθούν νέες εστίες με χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό, να συντηρηθούν οι υπάρχουσες από το κράτος και μέχρι τότε να επινοικιαστούν δωμάτια. Θεωρούμε ότι πρέπει να δίνεται και υποτροφία 300 ευρώ το μήνα στους φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους και έχουν οικογενειακό εισόδημα κάτω από 35.000 ευρώ. Ο δρόμος για να επιτευχθούν αυτά τα αιτήματα χρόνων δε λέμε ότι είναι εύκολος και προφανώς δεν λύνεται σε γραφεία και με στημένους ψευτοδιαλόγους. Είναι ο δρόμος της ρήξης και της σύγκρουσης, του αγώνα για ενιαία ανώτατη εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ & ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΦΥΛΟΥ

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Όσο το παρόν και το μέλλον των επόμενων γενεών θα χαρακτηρίζεται μέσα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας η ανισοτιμία που χαρακτηρίζει τη θέση της γυναίκας και επιδρά στις σχέσεις των δύο φύλλων θα βαθαίνει διαρκώς.
Στο παραπάνω συμπέρασμα οδηγεί η πείρα που μεταφέρθηκε στη 2η Διεθνή Συνάντηση Νέων Γυναικών η οποία έγινε στο Καράκας της Βενεζουέλας στις 8 Απριλίου, με αφορμή την πραγματοποίηση του 14ου Συνέδριου Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών-ΠΔΟΓ.
Στη Βενεζουέλα βρέθηκαν πάνω από 600 αγωνίστριες, εκπρόσωποι γυναικείων οργανώσεων που πήραν μέρος στις εργασίες του συνεδρίου, αλλά και προσκεκλημένες οι οποίες μετέφεραν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέες γυναίκες στις χώρες τους.
«Οι νέες, μπαίνουν στην παραγωγή χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Μετά τον πόλεμο στο Λίβανο υπάρχουν πολλές γυναίκες, χήρες, που πρέπει να συντηρήσουν μόνες τους την οικογένεια. Η πολιτεία όμως δεν φροντίζει καθόλου γι` αυτές τις περιπτώσεις.»
«Οι γυναίκες απουσιάζουν από το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι δυσκολίες και οι ευθύνες που έχουν είναι πολλές.»
Οι παρεμβάσεις που έγιναν ανέδειξαν πως η πορεία που κάθε νέα καλείται να ακολουθήσει, υπαγορεύεται πρώτα απ` όλα από τα συμφέροντα της τάξης στην οποία ανήκει.
Η νεαρή εργάτρια που δουλεύει στις «μακιλαδόρας» του Μεξικού, όπου χιλιάδες δουλεύουν σε καθεστώς «φασόν», μέσα σε άθλιες συνθήκες, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, για να εξασφαλίζουν οι πολυεθνικές πιο ανταγωνιστικά προϊόντα, η νέα που με 2 δολάρια δουλεύει 14 με 16 ώρες τη μέρα στα εργοστάσια των πολυεθνικών που «μετακόμισαν» στο Μπαγκλαντές επειδή εκεί είναι χαμηλότερα τα μεροκάματα, η νέα του Σουδάν που βλέπει την «επιλογή»της προσφυγιάς να πλησιάζει απειλητικά όσο οι ιμπεριαλιστές υποδαυλίζουν τον εμφύλιο στην πατρίδα της, όπως και η νέα της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Γερμανίας που υποχρεώνεται στη μερική δουλία και τους μισθούς πείνας των 400 και 500 ευρώ το μήνα έχουν συμφέρων να ενταχθούν αποφασιστικά στην οργανωμένη αντιμπεριαλιστική πάλη.
Μερικά ενδεικτικά στοιχειά που μετέφεραν εκπρόσωποι νεολαίων και βεβαιώνουν ότι η ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας δεν γνωρίζει σύνορα:

1. Στην Τουρκία, πολλές νέες, από την εφηβεία τους ακόμα, αναγκάζονται να πηγαίνουν για δουλεία σε μικρές βιοτεχνίες κλωστοϋφαντουργίας. Εκεί εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς ασφάλιση και με αμοιβή πολύ χαμηλότερη από 400 λίρες( που είναι ο βασικός μισθός, ενώ το όριο της πείνας για μία 4μέλη οικογένεια είναι στις 1800 τουρκικές λίρες)
2. Στην Κολομβία, ένας μεγάλος αριθμός νεαρών γυναικών δουλεύει στην ύπαιθρο( ως εργάτριες γης) στη κλωστοϋφαντουργία ( για 9 ως 10 ώρες), στα σπίτια χωρίς ωράριο, στις κουζίνες εστιατορίων κλπ. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η εργοδοσία υποχρεώνει νέες και νέους να γραφτούν ως «μέτοχοι» στην εταιρεία όπου εργάζονται, με αποτέλεσμα αφενός να εξασφαλίσουν τη «σιωπή» τους για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας( αφού τυπικά παρουσιάζονται ως…εργοδότες) και αφετέρου γλιτώνουν την ασφαλιστική τους κάλυψη, την οποία οι εργαζόμενοι πληρώνουν από τη τσέπη τους.
3. Στην Τσεχία, όπου η επίσημη ανεργία φτάνει σε ορισμένες περιοχές το 20%, η λασπολογία και ο αντικομουνισμός «εξαφανίζει» τις κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι και τις παροχές που απολάμβανε η οικογένεια επί σοσιαλισμού. Δικαιώματα που βέβαια οι κυβερνήσεις κατεδαφίζουν το ένα μετά το άλλο. Επόμενος στόχος είναι η μείωση της άδειας μητρότητας που παλιότερα έφτανε και τα 5 χρόνια, ενώ επιδιώκεται και η κατάργηση του επιδόματος που έδινε το κράτος στην οικογένεια μετά τη γέννηση του παιδιού.
4. Στο Εκουαδόρ, οι επιχειρηματίες όχι μόνο αρνούνται πολλές φορές να προσλάβουν μια παντρεμένη κοπέλα, αλλά και υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να υπογράφουν συμβάσεις με μια λευκή σελίδα στο τέλος(!!!), την οποία συμπληρώνουν αργότερα με τους όρους που θέλουν. Για παράδειγμα, αν μια νέα μείνει έγκυος, συμπληρώνουν ότι η σύμβαση λήγει σε περίπτωση εγκυμοσύνης.
5. Στην Ισπανία, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της ΕΕ για την «ισότητα των δυο φύλων» και τη στήριξη της γυναίκας, η ανεργία και η υποαπασχόληση, σε συνδυασμό με τη ραγδαία ιδιωτικοποίηση τη πρόνοιας, δεν αφήνουν περιθώρια αντίδρασης σε όσες γυναίκες αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της βίας μέσα στην οικογένεια. Το 2006 καταγράφηκαν 68 γυναίκες που έπεσαν θύματα βίας μέσα στην οικογένεια και πέθαναν.

Η πείρα που μετέφεραν οι γυναίκες από τη Βραζιλία, τη Πορτογαλία, την Αγκόλα, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Αργεντινή, τις ΗΠΑ , την Χιλή, την Κολομβία κτλ., τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και οι αιτίες τους, οδηγούν μόνο σε ένα συμπέρασμα, ότι ο καπιταλισμός που προσπαθεί να αναδείξει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αυταπάτη που τρέφουν στον κόσμο για να μπορέσουν να αφαιρέσουν τα κεκτημένα δικαιώματά μας.

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ

Μέσα στο νόμο-έκτρωμα (αρ.16) περιλαμβάνεται και θεσμοθετείται το σύστημα των πιστωτικών μονάδων. Κάθε μάθημα θα αντιστοιχεί σε συγκεκριμένο αριθμό μονάδων. Μονάδες μπορείς να παίρνεις και με άλλες δραστηριότητες: Σεμινάρια, συνέδρια, πρακτική άσκηση κλπ. Πτυχίο θα παίρνεις όταν ολοκληρώσεις τη…«συλλογή» του απαραίτητου αριθμού μονάδων…κατά βούληση.

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΥΘΕΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΑΠΟ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΕΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΕΙΣ!
Από τη στιγμή που τα ιδρύματα θα λειτουργούν με τη λογική του «μικρότερου κόστους & του μεγαλύτερου κέρδους» και αυτό που θα μετράει -βάσει και της διεθνούς πείρας- είναι «οι πόντοι της αξιολόγησης», τα προγράμματα σπουδών δεν θα μείνουν ανέπαφα. Κάθε ίδρυμα θα έχει να ανταγωνιστεί άλλα πέντε-έξι ανάμεσά τους και τα ψευτοκολέγια και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να προσαρμόσει τις σπουδές του σε πιο ταχύρρυθμα και ευέλικτα μοντέλα. Οι ολοκληρωμένες σπουδές, θα θεωρούνται «περιττή δαπάνη». Τα προγράμματα σπουδών θα μετατραπούν σε σύντομους και ευτελής «μπουφέδες» ημιμάθειας.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΡΕΛΙΑΣΜΑ, ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΣΑΝ «ΔΕΙΚΤΗΣ» & ΜΟΝΑΔΑ ΜΕΤΡΗΣΗΣ!

Η μέχρι τώρα εμπειρία από χώρες που εφαρμόζονται οι πιστωτικές μονάδες π.χ. (ΗΠΑ) δείχνει ότι δημιουργούνται πτυχία «μπάχαλο» που δεν οδηγούν σε επιστημονική ειδίκευση σε κάποιο συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο. Εμφανίζονται φοιτητές με major στα Μαθηματικά και minor στην Ψυχολογία, με major στην Δημιουργική Συγγραφή (Creative Writing) και minor στην Ιστορία της Τέχνης κ.ο.κ. Δημιουργούνται πτυχία με εξαιρετικά ευρύ αντικείμενο (επιλέγοντας άσχετα μεταξύ τους μαθήματα), με εξαιρετικά στενό αντικείμενο (major σε Political Economy of Industrial Societies) ή χωρίς αντικείμενο (major σε Women Studies). Είναι προφανές ότι τέτοια πτυχία δεν έχουν καμία απολύτως επαγγελματική προοπτική. Απλώς σου δίνουν τη δυνατότητα να δώσεις εξετάσεις σε επαγγελματικούς φορείς, δηλαδή αφού πάρεις πτυχίο, να μπεις και εσύ στην…ουρά!
Είναι μια αντιδραστική ρύθμιση που συνδέεται άρρηκτα με τη συνολική προσπάθεια απαξίωσης των σπουδών και της επαγγελματικής και εργασιακής προοπτικής των αποφοίτων. Εισάγει την λογική της ανταγωνιστικότητας και της ευελιξίας στις σπουδές με τραγικές συνέπειες.

Δύο παραδείγματα:

1ο. Το «παράρτημα διπλώματος» που έχουν ψηφίσει η ΝΔ & το ΠΑΣΟΚ και πλέον θα παίζει ουσιαστικό ρόλο και θα υπερτερεί του πτυχίου, το οποίο θα συγκαταλέγεται μαζί με άλλα «χαρτιά» (πιστοποιητικά παρακολούθησης, ECDL, διπλώματα και διπλωματάκια ) που θα έχουν αποκτηθεί με οποιοδήποτε τρόπο και βέβαια…κόστος!

2ο. Η «αξιολόγηση» που μπορεί κάλλιστα με τα κριτήρια της αγοράς και της κερδοφορίας της να βαθμολογήσει αρνητικά ολόκληρα πεδία αναγκαίας για την κοινωνία επιστημονικής γνώσης μαζί με τα μαθήματα και τα εργαστήριά ενώ θα πριμοδοτεί αντίστοιχα άλλα της αρεσκείας της. Από αυτήν την άθλια κατάσταση θα «κρέμεται» κάθε φοιτητής μαζί και το δικαίωμά του στη μόρφωση!

Ακριβοπληρωμένη αμάθεια, μισές σπουδές-«fast food» που δεν θα παρέχουν στέρεα και ολόπλευρη επιστημονική γνώση πάνω σε ένα αντικείμενο και πτυχία πιστοποιητικά τύπου ΙΕΚ. Αυτή η κατάσταση που θα αλλάζει από χρόνο σε χρόνο σύμφωνα με τις ορέξεις και τις απαιτήσεις της αγοράς θα την καταστήσει ρυθμιστή και κριτή για το τι θα μαθαίνουμε, ποιος, για πόσο, με τι μισθούς και δικαιώματα θα δουλεύουμε. Και φυσικά η αγορά θέλει να κοστίζουμε όσο γίνεται λιγότερο, να παίρνουμε μισθούς πείνας, να δουλεύουμε ανασφάλιστοι ή μισοασφαλισμένοι, με ωράρια λάστιχο κτλ

Τι λένε όμως γι αυτές τις εξελίξεις…

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ από κοινού προωθούν αυτήν την πολιτική. Συμφωνούν στις γενικές επιδιώξεις αλλά και σε πληθώρα επί μέρους ρυθμίσεων (βλ. πιστωτικές μονάδες). Πίσω από τις διακηρύξεις του καθενός για «ευελιξία» και «κινητικότητα» κρύβεται το εφιαλτικό μέλλον χωρίς δικαιώματα που μας ετοιμάζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα όσα είπε ο Γιώργος Παπανδρέου στη Βουλή στις 26/5/2007: «…ο φοιτητής να έχει πολλές επιλογές…να συνδέεται με την αγορά εργασίας…να συνδέεται με την επιχείρηση, να συνδέεται με την περιφερειακή ανάπτυξη και συνεχώς να γίνεται η μετεκπαίδευση…» «…δυνατότητα να συνδυάζει διαφορετικές επιλογές ο φοιτητής ώστε να διαμορφώνει ο ίδιος την ιδιαιτερότητα του δικού του πτυχίου για να βρίσκει δουλειά. Αυτό θα ενισχύεται με ελευθερία επιλογής αλλά και ελευθερία μετακίνησης μεταξύ διαφορετικών τμημάτων και μεταξύ διαφορετικών ιδρυμάτων…»


Οι παρατάξεις τους μέσα στα πανεπιστήμια, ΔΑΠ & ΠΑΣΠ, φέρουν σοβαρή ευθύνη γιατί «πρώτες και καλύτερες» έθεσαν ζήτημα περί «ανταγωνιστικών πτυχίων» και «προσαρμογής στην αγορά»! Η ΔΑΠ είναι η παράταξη που εδώ και χρόνια στηρίζει, διαφημίζει και ψηφίζει την ισοπέδωση των πτυχίων μας διοργανώνοντας και η ίδια σεμινάρια και διαλέξεις με εταιρείες και επιχειρηματίες! Και η ΠΑΣΠ είναι η παράταξη που συναινεί σε αυτήν την πολιτική! Ακόμα κι όταν «ψελλίζει» γενικόλογα τρεις αράδες για το νόμο έκτρωμα δεν αναφέρεται σε αυτήν τη ρύθμιση και κρύβει την προέλευση και την αιτία των αντιδραστικών μέτρων για να αθωώσει το ΠΑΣΟΚ!
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και το ΔΙΚΤΥΟ και από κοντά τα ΕΑΑΚ όχι απλά κρύβουν την μορφωτική υποβάθμιση των σπουδών και οι καίριες θέσεις τους (γενικά πτυχία, γνωστικό αντικείμενο, ελεύθερο πρόγραμμα σπουδών, ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ, προκαταρκτικό έτος κ.α) όχι απλά δεν απαντούν αλλά το λιγότερο «περιγράφουν» αυτήν την υποβάθμιση και τις σπουδές «σούπα»!

Μέχρι τώρα ξέραμε ή τουλάχιστον νομίζαμε ότι …
…οι σπουδές μας θα «διεξάγονταν» πάνω σε ένα επιστημονικό αντικείμενο, σε ένα τμήμα με δομημένο πρόγραμμα σπουδών, με «αρχή, μέση και τέλος»!
…η εκπαιδευτική διαδικασία -περιλαμβάνοντας ή αξιοποιώντας συνεκτικά τα μαθήματα, τα εργαστήρια, την πρακτική άσκηση και αφομοίωση, τις εκπαιδευτικές επισκέψεις, την πτυχιακή εργασία-εμβάθυνση στην μεθοδολογία κτλ- θα οδηγούσε με «σιγουριά» στο να αποκτήσουμε τη δυνατότητα να «επί ιστάμεθα» αυτού του επιστημονικού αντικειμένου, θα είμαστε δηλαδή επιστήμονες!
… και ότι η απόκτηση του πτυχίου μας θα εξασφαλίζει την απαραίτητη γνώση & την επαγγελματική ικανότητα και αυτό να είναι αφενός η μόνη προϋπόθεση για να δουλέψουμε στο αντικείμενό μας και αφετέρου σοβαρό εφόδιο για να απαιτούμε δουλειά με δικαιώματα!

Κάναμε λάθος…;;;
Αν δεχτούμε αυτά που λένε η κυβέρνηση της ΝΔ που τα εφαρμόζει και το ΠΑΣΟΚ που ήταν κυβέρνηση όταν πέσανε οι «υπογραφές» για τις πιστωτικές μονάδες αλλά και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη συνθήκη της Μπολόνια κτλ τότε κάναμε λάθος, μας έχουν κοροϊδέψει…

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ στην ακριβοπληρωμένη αμάθεια & τα πτυχία πιστοποιητικά!
Πτυχία με αξία! Πτυχία για Δουλειά!
ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ & ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!
Μαζί με το λαό, συγκρουόμαστε με την πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ και παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο δημόσιο & δωρεάν στην υπηρεσία των αναγκών μας!

Η ΠΑΡΑΓΚΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Η ΠΑΡΑΓΚΑ ΤΗΣ…ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Πρώτες μέρες μαθημάτων στα πανεπιστημιακά έδρανα και οι φοιτητές βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ σημαντικές εξελίξεις που αφορούν το μέλλον της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη χώρα μας. Η Πανσπουδαστική Κ.Σ. βρίσκεται στο κατώφλι της νέας χρονιάς για άλλη μια φορά έτοιμη να βρεθεί μπροστά στους αγώνες μας για μια εκπαίδευση που να καλύπτει τις πραγματικές μας ανάγκες, που είναι ανάγκες και των οικογενειών μας και ολόκληρου του λαού μας. Όμως βρίσκουμε συχνά πολλούς φοιτητές να αναρωτιούνται τι συμβαίνει, άραγε, στο χώρο της παιδείας και γίνεται τέτοιος χαμός και τέτοια συζήτηση από όλες τις παρατάξεις. Ας απαντήσουμε λοιπόν σε αυτά τα ερωτήματα…

Τι γίνεται στην Ανώτατη Εκπαίδευση...
Τα τελευταία χρόνια, με αρχή το 1999, από τη συνθήκη της Μπολόνια, η Ανώτατη Εκπαίδευση βρίσκεται στο επίκεντρο των αντιεκπαιδευτικών αλλαγών, αφού στα πλαίσια της ΕΕ, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, πάντα με την αρωγή της όποιας αξιωματικής αντιπολίτευσης, προσπαθούν, χέρι -χέρι, να αλλάξουν το χαρακτήρα της, με γνώμονα, την «ανταγωνιστικότητα», τους «κανόνες της αγοράς» και στην ουσία την μεγιστοποίηση των κερδών εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, για τα οποία από αγαθό γίνεται ένα δυσπρόσιτο εμπόρευμα. Κορυφαία σημεία αυτών των αλλαγών είναι η ψήφιση ενός νέου Νόμου-Πλαισίου για τη λειτουργία των ιδρυμάτων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και η αντιεκπαιδευτική αναθεώρηση του Άρθρου 16 του Συντάγματος.

Ο νέος Νόμος-Πλαίσιο, είναι ένα βήμα ακόμα προς την ιδιωτικοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων. Από τη μια μεριά αλλάζει δραστικά τους όρους σπουδών, καταργώντας τη φοιτητική μέριμνα, αντικαθιστώντας τις υποτροφίες με μαύρη εργασία (ανασφάλιστη και μερικής απασχόλησης) για το πανεπιστήμιο, τα επιδόματα για τους φτωχότερους με άτοκα δάνεια από τράπεζες. Απ’ την άλλη περιορίζει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες με τον περιορισμό του Ασύλου, που είναι μια κατάκτηση του λαού μας και το πιο σημαντικό... με τα «4ετή πλάνα ανάπτυξης» δένει ακόμα πιο σφιχτά τα πανεπιστήμια στο άρμα της ιδιωτικοποίησης, βάζοντας τα να βρίσκουν «πηγές χρηματοδότησης πέρα από τον κρατικό προϋπολογισμό», υπαγορεύοντας την «πιστοποίηση ποιότητας», δηλαδή μια διαδικασία αξιολόγησης για το πόσο κερδοφόρο είναι ένα πανεπιστήμιο. Τέλος, χτυπάει βάναυσα την αξία των πτυχίων και τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων εξισώνοντας προς τα κάτω τους τίτλους σπουδών με αντίστοιχους από ιδιωτικά Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών που έχουν τα ονόματα ξένων αμφιβόλου ποιότητας πανεπιστημίων.

Τι συνέπειες έχουν όλα αυτά …
Βλέπουμε καθημερινά στην πράξη ότι τέτοια μέτρα, που κάνουν ακόμα δυσκολότερη την φοίτηση κυρίως των ασθενέστερων οικονομικά φοιτητών, τίθενται σε εφαρμογή με αποτέλεσμα ήδη να υπάρχουν διακοπές σπουδών από όσους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν φοιτητές για πρώτη φορά δεν μπόρεσαν να πάρουν τα (παραπάνω από ένα) βιβλία που χρειάζονταν ΔΩΡΕΑΝ, και αυτό έγινε μόνο μετά από δραστική κινητοποίηση των φοιτητικών συλλόγων. Βλέπουμε ακόμα την εξίσωση των πτυχίων μας από τα κυβερνητικά στελέχη και το Υπουργείου παιδείας με τα Κ.Ε.Σ, δηλαδή τα bachelor του New York College, του City, του IEK AKMH και άλλων αντίστοιχων επιχειρήσεων.

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ κρίσιμη καμπή που αφορά το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της παιδείας. Τα τμήματα και τα πανεπιστήμια όλης της χώρας είναι υποχρεωμένα να συντάξουν ένα 4ετές πλάνο, που θα μπορούν με βάση αυτό να βρουν άλλες πηγές χρηματοδότησης (εταιρίες που πληρώνουν την έρευνα, δωρεάν παροχές για τους φοιτητές που καταργούνται) ώστε να μην χρειάζονται τόσο την χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Τα ιδρύματα, μάλιστα, θα αξιολογηθούν στο βαθμό που θα μπορέσουν να πουλήσουν πιο ακριβά το... εμπόρευμά τους στον όποιο ιδιώτη, με τη διαδικασία που είναι γνωστή ως αξιολόγηση, το νόμο περί «διασφάλισης ποιότητας», αυτό που στα εμπορεύματα λέγεται ISO.

Για να γίνουν όλα αυτά όμως, πέρα από το θεσμικό πλαίσιο που έπρεπε να αλλάξει πρέπει να αλλάξει και το Σύνταγμα, το οποίο, μετά από τεράστιους αγώνες του λαού μας, γράφει ως σήμερα πως «η ίδρυση πανεπιστημίων από ιδιώτες απαγορεύεται-Άρθρο 16» βάζοντας ένα μικρό φρένο στα σχέδια περί πλήρους ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μην αφήνοντας σημαντικούς τομείς του κέρδους να αναπτυχθούν όπως για παράδειγμα την «πώληση» τίτλων σπουδών από αμφιβόλου ποιότητας ιδρύματα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Έτσι άμεσα τίθεται η ανάγκη αναθεώρησης του Άρθρου 16 του Συντάγματος, που θα λύσει τα χέρια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική. Το γεγονός όμως ότι οι φοιτητές δε «κοστίζουν» ούτε ένα ευρώ στον προϋπολογισμό ξεμπροστιάζει την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της και αποδεικνύει περίτρανα ότι απώτερος στόχος αυτής της αντιδραστικής ρύθμισης είναι να λειτουργήσει σαν ακόμη ένας τρόπος πίεσης, Σαν ένας μοχλός προκειμένου να στραφούν πιο αποφασιστικά τα προγράμματα σπουδών σε ταχύρρυθμες διαδικασίες, σε σπουδές τύπου FAST FOOD, που θα στερούνται ακόμα και ίχνη επιστημονικής γνώσης.

Ποιο είναι το καθήκον μας...
Καθήκον όλων των φοιτητών είναι να υπερασπιστούν και να διεκδικήσουν τις πραγματικές τους ανάγκες. Σ’ αυτό το πολύ επίκαιρο σημείο δεν χωρούν αρκετά περιθώρια για καθυστερήσεις, χρειάζεται η απάντηση να είναι μαζική και έγκαιρη. Με αγωνιστικές αποφάσεις στις Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων, αυτή την κρίσιμη ώρα, οι φοιτητές είναι που πρέπει να πάρουν τη μεγάλη ευθύνη στα χέρια τους και να αποκρούσουν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Με μαζικές παρουσίες των Συλλόγων στις Γενικές Συνελεύσεις των Τμημάτων, να εμποδιστεί κάθε απόφαση για εφαρμογή των νέων αυτών μέτρων. Η ευθύνη μας είναι μεγάλη και οι ανάγκες μας ακόμα μεγαλύτερες...

Ποιος ο ρόλος της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας...
Η Πανσπουδαστική Κ.Σ., ήδη από πολύ νωρίς είχε προειδοποιήσει για τα νέα μέτρα που έρχονται. Τότε βέβαια, οι παρατάξεις του δικομματισμού, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, θέλοντας να αποτρέψουν την επαγρύπνηση των φοιτητών, έλεγαν ότι «βλέπουμε φαντάσματα», ότι τρομοκρατούμε χωρίς λόγο. Όλα τα τελευταία χρόνια στάθηκε μπροστά σε κάθε φοιτητικό αγώνα καταδεικνύοντας ακριβώς τους ενόχους αυτής της πολιτικής, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, την πολιτική της ΕΕ, ενώ έθετε στη σωστή βάση το επίκεντρο της προσοχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ότι τον Ιούνη του 2006, εν μέσω μεγάλων κινητοποιήσεων, ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη που προειδοποιούσε για 4ετή αναπτυξιακά πλάνα και τους managers που τα διαχειρίζονται, που σήμερα βλέπουμε να θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και την ύπαρξη των τμημάτων.
Η Πανσπουδαστική Κ.Σ. είναι η δύναμη η οποία έχει ως πυξίδα της την διεκδίκηση μιας παιδείας που θα καλύπτει τις πραγματικές μας ανάγκες. Μια παιδεία που το πτυχίο θα είναι ολοκληρωμένο, που με ενιαίες προπτυχιακές σπουδές, ο απόφοιτος θα βγαίνει ολοκληρωμένος επιστήμονας με ειδίκευση. Ακόμα παλεύει για μια πραγματικά δημόσια παιδεία, η οποία θα δουλεύει για την πρόοδο της κοινωνίας και όχι για την αύξηση των επιχειρηματικών κερδών. Αυτά τα δύο έρχονται συνήθως σε σύγκρουση, δεν μπορούν να συμβαδίσουν, αυτό είναι και το πρόβλημα με τον έλεγχο της έρευνας από επιχειρήσεις. Τέλος η Πανσπουδαστική Κ.Σ. αγωνίζεται για μια παιδεία πραγματικά δωρεάν για όλους, με ότι αυτό συνεπάγεται, επιδόματα στους φτωχότερους φοιτητές, δωρεάν σίτιση, δωρεάν στέγαση.

Αυτές είναι οι ανάγκες μας – Αυτές διεκδικούμε!!!